Een momentje voor Marcel.
“Alexia Venema van Cure4Life Haarlemmermeer leerde Marcel kennen tijdens een zwangerschapsvervanging april – oktober 2019 in Amsterdam-Noord. Marcel begon spontaan te bloggen over zijn traject. Zijn bijdragen zijn oprecht, vlot geschreven, grappig en goed leesbaar. Wij nodigen je dan ook van harte uit om zijn artikelen te gaan lezen.”

•

Je had vroeger de groentelade van mijn koelkast eens moeten zien. Gewoon triest. Trok je hem open, dan staarde je in een vrijwel lege bak. Hooguit rolden en drie achtergebleven spruitjes van de ene naar de andere kant. Om de ruimte toch maar te benutten stouwde ik die vol met pakken vanillevla en yoghurt en daar legde ik dan flesjes bier bovenop. Maar nu ik een programma volg om gezonder te eten en af te vallen prop ik die lade vol met pastinaak, rucola, komkommers, tomaten, courgettes, winterpenen en wat al niet meer. Een kleurrijk gezicht. Maar vooral motiveert het me met die groente aan de slag te gaan.

Ik doorloop het traject sinds september en ik heb afgelopen week de balans opgemaakt. En dat stemde tot tevredenheid: 11 kilo afgevallen, een fit gevoel, en gezonde eetpatronen die er bij mij steeds meer inslijpen. Nu nog 9 kilo eraf. Dan weeg ik 65 – snelle rekenaars weten nu dat mijn weegschaal in augustus nog door zijn rubberen pootjes zakten onder een gewicht van ruim 85 kilo’s – en start ik de laatste fase, die ik tot mijn onherroepelijke dood ga volhouden. De fase van het stabiliseren. Op gewicht blijven met voeding die bij mij past. Zo loop ik behoedzaam om de valkuil heen waar ik vroeger al zo vaak in ben gedonderd. Dieet gevolgd, of na een halve week afgebroken, en hop, handenwrijvend meteen de spareribslijn bellen.

Koken heb ik altijd al leuk gevonden. En dan vooral stoofpotten maken met veel rundvlees en, voor mij vanzelfsprekend, een hele chorizo. Die gooide ik overal in waar het ook maar enigszins kon – in de boerenkoolstamppot, tussen de spruitjes, in de macaroni, in de linzensoep, in de andijvieschotel – en zo kreeg elke maaltijd een extra smaakdimensie.

Ik deed alleen niet zo veel met groente. Het hoorde er nu eenmaal bij, maar mijn focus lag daar gewoon niet op. En waar ik simpelweg een hekel aan had: salades maken. Dat gedoe met die blaadjes sla. Toen ik nog getrouwd was heb ik op een kerstavond uitgebreid voor negen man gekookt. Niets was me te veel. Maar ik heb vooraf wel een waarschuwing uitgedeeld: ‘Beste mensen’, zei ik, ‘Ik wil met alle liefde koken, maar… ik maak géén salade. Wie een salade bij het eten wil, mag deze geheel op eigen kracht klaarmaken.’

Het kon maar beter gezegd zijn, vond ik.

Maar moet je me nu eens zien. Mede geïnspireerd door mijn fantastische vriendin, die gezellig met me meelift terwijl dat qua droomfiguur echt niet nodig is, maak ik regelmatig een heerlijke salade. Voor de lunch, als hoofdgerecht in de avonduren of als bijgerecht. Uiteraard met homemade dressing. En daarvoor maak ik dan een doordachte keuze uit mijn rijkelijk gevulde groentelade.

Ik ga nog een stap verder. Ik eet soms vegetarisch. En daarbij word ik dan weer geïnspireerd door mijn 17-jarige dochter. Pakweg vijf jaar geleden had ze ook al besloten geen vlees meer te eten. Daar ben ik toen als koker des huizes in mee gegaan, maar niet zo van harte. Ik vond het algauw gedoe om voor haar ik iets aparts te maken.

Bovendien hielp de supermarkt waar ik kwam me ook niet echt op weg. Of ik had de verkeerde supermarkt gekozen of deze winkel had niet zo veel oog voor het gilde der vegetariërs. Hoe het ook zij, pas na lang zoeken stuitte ik op de versafdeling op een vak zo groot als een schoenendoos waarin wat vegetarische producten lagen. Een klein stapeltje kunstburgers en drie ‘schnitzels’. Meer niet. Ik heb het geprobeerd, maar lekker, nou nee. Ook mij dochter zat er niet bepaald van te smikkelen.

Nu heeft Joy haar vegetarische aspiraties weer opgepakt en ik haak daar een stuk enthousiaster op in. De supermarkt waar ik nu kom heeft veel meer keuze en het zijn echt heerlijke producten. Die haal ik dan af en toe in huis. En die bewaar ik dan in mijn rijk gesorteerde groentelade.

Het wordt nog wel wat met mij, denk ik.