Een momentje voor Marcel.
“Alexia Venema van Cure4Life Haarlemmermeer leerde Marcel kennen tijdens een zwangerschapsvervanging april – oktober 2019 in Amsterdam-Noord. Marcel begon spontaan te bloggen over zijn traject. Zijn bijdragen zijn oprecht, vlot geschreven, grappig en goed leesbaar. Wij nodigen je dan ook van harte uit om zijn artikelen te gaan lezen.”

•

Binnenshuis is het behaaglijk warm, buiten waait een frisse wind. Maar ach, dat loopje van twintig meter naar de schuur, daar trek ik mijn jas niet voor aan. Stom, stom, stom. Zodra ik weer naar binnen stap moet ik een paar keer hoesten. Dat blijft zo in de drie weken die daarop volgen, en af en toe krijg ik het benauwd. Het probleem verdwijnt pas nadat ik via een herhaalrecept een puffer bij de apotheek heb besteld en een week lang tweemaal daags een shot neem. Het is een vertrouwd patroon.

Ik kamp met een lichte vorm van astma en dat kwam in december 2004 aan het licht na de geboorte van onze zoon. Net als onze dochter, geboren in 2003, hield hij ons nachtenlang wakker vanwege darmkrampen. Het chronische slaaptekort wreekte zich en ik werd ziek.

Ik liep te tollen als een dronkenlap. Benen waarin zakken zand leken gestort, een hoofd vol stopverf en twee longen die weigerden adem door te laten stromen. Als ik de trap beklom eindigde ik op mijn knieën en moest ik hijgend een paar minuutjes steun zoeken bij een muur.

Dubbele longontsteking. Dat bleek op het spreekuur van mijn huisarts. En de longarts in het ziekenhuis wist eraan toe te voegen dat ik licht astmatisch ben.

Ah, begreep ik, dat verklaarde waarom ik het als kind altijd al zo benauwd kreeg in een kamer vol rook. Nog steeds prijs ik de dag dat het roken werd verboden en dat veel rokers om mij heen hun peuk voor de laatste keer uitdrukten.

Maar dit even terzijde.

Mijn longen kunnen vanaf die dubbele ontsteking bitter weinig hebben. Ze zijn van goede wil, allebei, maar vooral als zich temperatuurwisselingen voordoen, komen ze in opstand.

Zo kan ik me nog goed een bedrijfsuitje voor de geest halen. Plaats van handeling was het historische Fort van Rijnauwen in Bunnik. Bijzonder geslaagd, dat zeker, maar voor mijn longen funest. Het was een behoorlijk warme dag. Geen probleem, ware het niet dat er rondleidingen op het programma stonden in de koele gewelven van het fort. Steeds van warm naar koud. Zoals verwacht liep ik weer enkele weken daarna flink te hoesten en moest ik mijn toevlucht zoeken tot een puffer.

Maartse buien? Zelfde verhaal.

Maar deze malheur lijkt nu voltooid verleden tijd. Ik volg een medisch verantwoord programma om gezonder te eten en overtollige kilo’s kwijt te raken. Ik had al begrepen dat daarmee ook mijn astmatische klachten zouden kunnen afnemen. Logisch, want ik eet meer groente en daarmee verhoog ik mijn weerstand. En ik tors minder gewicht met me mee. Daardoor krijg ik merkbaar meer lucht.

Wat een opluchting.

Volgens de laatste stand van zaken ben ik rond de 11 kilo afgevallen. Het gaat nu wat langzamer dan in de eerste weken, maar het is prima zo. Zeker als ik bedenk dat mijn eerder gevolgde diëten – van Atkins tot Montignac en van shake- tot sapkuren – vroegtijdig tot een eind kwamen. Meestal al na een week.

Ik houd me netjes aan de voorschriften, op een spaarzaam ritje grijsrijden na. Want ja, zo’n chocaladeletter M… Nou ja, klein stukje dan. En nu de bebaarde kindervriend op een van de Spaanse stranden zijn teleurstelling verbijt dat dat dekselse coronavirus een dikke streep door zijn verjaardag heeft gehaald, spant de Kerstman zijn rendieren alweer aan. Geen grote gezelschappen dit jaar, maar evengoed natuurlijk wel een gezellige kerstdis.

Beide kerstdagen sta ik in de keuken. En ja, als kok moet je toch proeven…

Ook neem ik hoogstpersoonlijk het uitblazen van de kaarsen op me. Met de huidige conditie van mijn longen mag dit geen problemen meer opleveren. Geen zwarte vlekken voor mijn ogen, geen gierende hoestbui, geen bonkend hoofd.

Ik kijk ernaar uit.